Kalemimle Ben - I - Şiiri - Mecit Aktürk

Ham idik; hamdolsun, pìştik sabırla
Âleme ibretle bakmayı bildik
Puslu Kin dağını aştık sabırla
Gönülden gönüle akmayı bildik

Anladık ne ziynet, meziyet neymiş
Dünya süslü serap boş bir haneymiş
Kavgaya her sebep bir bahaneymiş
Kem sözden, küfürden bıkmayı bildik

Kalbimizde/kini bir bir attıkça
Tefekküre daldık hazzı tattıkça...
Fırsatını bulup baş uzattıkça
Kibrin kulağını bükmeyi bildik

Nefsin hamağında yatmaktan cayıp
Öğrendik ne makbul ne günah, ayıp
Her vakti af için son fırsat sayıp
Huşuyla huzura çıkmayı bildik

Tûl-i emellerden, hevâdan geçip
En Nûr'a sığındık nârından kaçıp
İnayeti için avuçlar açıp
Günahı tövbeyle yakmayı bildik

Evirip duyguyu ilâhi aşka
Sevgiyi doldurduk o/nurlu köşke
Ne âhımız kaldı, ne artık keşke
Yeisi tahtından yıkmayı bildik

Ne kral, ne sultan, ne padişaha
Yâri Allah olan baş eğmez şaha
Kul olup zâtına, varıp dergâha
Önünde secdeye çökmeyi bildik.