Pişmiş Kelle-anı Şiiri - Nilufer Ucuk

Köydeyim bir yaz günü...Kurban kesildi.Bilmem ki niye, hatırlamıyorum.Daha çok küçüğüm ama elim becerikli.Dedim ki;

-Ben bir paça yapayım.Bu keçinin başını.
Bilmiş bilmiş...

Ebem Zeynep rahmetli, sevmez sadakatı.

-Uyraşma kızım.Kim yiyecek onu?

-Olmaz, yapacağım.Dedim.

Inatçıydım, yapacağım dediğim şeyi yapardım.Aslında korkusu; Elimi kolumu yakmamdandı.Rahmetli baktı ki kıramayacak inadımı.

-Sen bilirsin.Amma dikkat et, yakma bir yerini.

Ben başladım ateşi körüklemeye.Koydum kelleyi sayacağın (üç ayaklı demirden, yanan ateşin üstüne konulan nesne.) üstüne.Bir güzel ütüledim, o koca kıllı keçi başını.Dağladım (yakmak) bir güzel yassı demirle,ateş girmeyen yerlerini.

Seyretmiştim daha önce bir yapanı...Ondan aklımda kalanla tamamladım oyunu...
Sonrada ikiye ayırıp keçi başını, yıkadım bir güzel her yerini.koca kazana koyup içine suyunu, tuzunu ekleyip koydum, ateşin üstüne.
Pişirdim saatlerce.Ocağın altına attım,mese odunlarını çokca...Ne de güzel pişmişti.'ilik gibi' derler bizim oralarda.
Tam indirip kemiği etten ayıracağım, çorbasını yapacağım sırada bir komşu geldi.

-Oh! oh! nede güzel kokuyor,çok severim kelle paçayı...Dedi.
Ben biraz kızgın baktım gelene...Paylaşmak istememiştim...Cocuk aklımla yalnızca ben yiyecektim paçayı.

-Burnu çok güzel koku alırmış,nerden çıktı bu şimdi? Dedim.kendi kendime.
Rahmetli Zeynep Ebem, hemen seğirtti benim kazana.Açtı kapağını çıkardı pişmiş kelleyi, koydu tepsiye.Birde ne göreyim; Alt çeneyi koymaz mı sahana....Ne kaldı geriye...

Gözlerim faltaşı gibi açıldı.'Hayır verme! ' Der gibi.
Kim bakar benim gözlerimde ki manaya...Misafire, ne var ne yok ikram edilmeliydi gelene...
Herkes kısmetini yerdi.Cekmişti kısmeti, onu getirmişti bize.

Ebem bir çırpıda koydu benim canım emeğim, kellenin alt çenesini misafirin önüneee...döndü bana;

-Nefistir kızım, çekmiştir cani.Vermezsen nefsi yok eder seni...Komşusu açken, yatanlardan değiliz, biz bilirsin.

Nerden bileyim? Daha çocuğum...

Gelen komşu sırıttı pişmiş kelle gibi...Aslında cinimde sevmezdi, gelen komşuyu.Cin gibi biriydi, her şeyden pay çıkarırdı kendine.çocuk yüreğimle hiç sevmezdim onu.
Diyemedim ebeme;

-O benim ilk kelle yapışımdı.Hani yapma demiştin? şimdi niye veriyorsun, benim alın terimi? Diye.

Gözlerim isyanlarda, baktım sadece ebeme...
Komşu yedi afiyetle alt çeneyi, pişmiş kelle gibi sırıtarak...Bana da bakıtarak...

Bana da kaldı sadece kemikli üst çene...Ne ise yarar ki, bir lokma et yokkine...

Aldım üst çeneyi, bir hışımla...Götürdüm, köpeğim Atom'a... Seyrettim can dostumun afiyetle yiyişini.sırtını sıvazladim...

-Sen hak ediyorsun Atom.Dedim.usulca...

Yüreğim isyankar,gözlerim dolu dolu...
Iste o gündür, bu gündür paylaşmayı öğrendim.Bu sevdiğimde olsa sevmediğimde olsa.

Her öğün yemek yaparım, düşünürüm komşularımı.Bir tabakta onlara vereyim diye.komşuya vermediğimde geçmez boğazımdan; Bir lokma dursa boğazıma, önce en yakınımdakileri düşünürüm 'kim aç acaba? 'Diye...Hani akrabalık biyolojik değil ya.En yakınındakiler olmalı akraba.

Komşusu aç yatarken, tok yatanlardan olmamak adına, yaparız görevimizi elimizden geldiğince.

Saygı ve sevgiyle kalınız arkadaşlar.