Pişmanlık (Nedamet) Şiiri - Atilla Durukan

şarap kokan mahzende
loş, kirli ışıklarda
sinekli duvarlarda
raks ediyor resmin, bak.
çok ucuz vede acı
kirden olmuş kaskatı
yırtık perdeli camda
raks ediyor resmin, bak.
dün gittim öylesine
yaşadıgın yerlere
baktım öyle pislikte
duruyor ayak izin.
oturdum bir kahveye
yudumlarken çayımı
gözlerimi kapadım
geçmişi hatırladım.
ben ne idim ne oldum
ben kimeee tutuldum
dün neredeydi yerim
şimdi nerdedir yerim.
yanan bir sigaranın
acısıyla irkildim
gözlerimi açınca
bardakta kendimi gördüm.
saç sakala karışmış
gömlek kirli ütüsüz
pantolon rengi atmış
ben kendimden utandım.
sonra geldi ellerim
birer birer önüme
ellerimi kapattım
ellerimden utandım.
bumuydu benim aşkım
büyük sevdamıydı bu
mutlu ve huzurumu
boş hevesle bozdurdum.
kalktım usulca oradan
boynubükük perişan
cebimdeki son para ile
bindim bir otobüse.
acaba şimdi nerede
kimler var yanlarında
yavrum,karım ve yuvam
terkettigim odamı.
geldim nihatey eve
yıllar sonra ilk defa
gözlerim yaşlı, mahçup
bakamamki gözlere
kapının açma kolu
yapışır ellerime.
binbir acı içinde
girdim evden içeri
o masum gözyaşları
yaktı beni bedenen
kavuşmanın sevinci
degiştirdi havayı
çocuklardaki aglayış
kahretti bu babayı.
yıkanıp paklanırken
günahlardan arındım
oturunca sofraya
yüreklerde aklandım.