Pişmanlık Denizi Şiiri - Mesut Çiftci

Toprak gibi şimdi gözlerin; soğuk ve ıslak,
Kâbuslarında terk ettiklerin.

Birkaç damla gözyaşında affedilme umudu,
Kazandım mı sandın zamana aldanarak,
Şimdinin karşı konulamaz cazibesi,
Kör mü etmişti gözlerini,
Hiçbir zaman senin olmayacaklar bir bir?

Nerde kaldığını unutana,
Yardım edemez hiçbir insaf,
Yardım etmez şüphesiz zaman.

Gittiğinde kalan sendin,
Biliyordun, yalan söyledin…
Götürdü yalanların tüm doğrularını,
Kayboldu tüm doğrulukların.

Şimdi pişmanlık denizinde bir taka,
Çoktan yitirmiş pusulasını,
Yitirmiş hiç olmayan insafını,
İnsaf dileniyor doğruluk güneşinden.
Yakamozlara kurban gidecek,
Gönlü hala sabah seherinde.

Çaresiz bir çocuk karşındaydı,
Elinde yok ettiğin hayalleri,
Güneşini sen almadan önce,
Umutla beklerdi seherleri.
Sen almadan…
Önce….