Pişmanlık Şiiri - İrfan Karapınar

Galiba en güzel yeriydi ruhumuzun
Yalnızlık denilen o meşum muamma
Sebepsiz hayallerin korkusuyla dolanır
Sahnesi bir darağacında kurulurdu sonbaharın
Nice durgun gecelerin ardından
Sabahları kovalayan hırçın bir rüzgâr
Yağmurlar ince bir aydınlıkta belirir
Gönüldür ki elden ele dolaşır tarumâr
Gönüldür ki yanlış denizlere yelken açmıştır

Bir uzun çizgidir yaşamak
Bir romandır kahramanlar öldüren
Say ki sen de yok olmuşsundur
Kaderin ağlarına takılıp
Kederini unutmuşsundur
Nice yorgun gecelerin ardından
Sır perdelerini yırtıp
Düşmüşsündür
Üşümüşsündür

Sen,ben,biz hep aynıyız
Soluk almamız bile aynı
Ne hazin sondur bu
Neyi umduk,neyi bulduk
Bu hayat bir keşmekeş
Yaşamak çok zor
Bana değil
Beğenilmeyi güle sor

Kök misali bağlanmışız dünyaya
Dal misali büyümüşüz yıllarca
Garip sonların tanığı
Bir garip adem olmuş
Büyümüş ne ümitler besleyerek
Hayallerde solmuş
Mahvolmuşuz

Gelecek dedik,geldi
Günler geçti,sanki habersizdik,bilemedik
Belki kördük,göremedik
Şimdi bitkin senelerin ardından
Sayıklamalarımız da boşuna
Boşuna yaşamışlığımız
Bilsek ki her gün yeniden doğacak
Bilsek ki zaaflarımız bitti
El verir hep birlikte
Kurtarırdık pişmanlıklarımızı
Her anımızı

Pişmanlık damarlarımızda
Mazimiz ardımızda
Şiirlerin meçhul kafiyelerinde
Yürüyoruz sessizce
Yürüyoruz
Yeni pişmanlıklara yelken açarak