Pişmanlık Şiiri - Ahmet Özdemir

Çiçek kokuları yayılmakta taraçaya
Yeni doğan dolunaya,
Göz kırpıyor yıldızlar pul pul.
Dalgaların sesine, bir gitar solosu karışıyor
Çekiyor beni senli bir dünyaya.
Kapılmışım salıncağın gel-git’ine
Sana geliyorum, senden gidiyorum.
Usum, yüreğimi sorguluyor:
“Yana yana yanıyorsun
Bir yalana kanıyorsun
Adını hiç anmasan da
Unuttun mu sanıyorsun? ”

Günlerce ayrıyım senden.
Bir kaçışta, bir yalandayım;
Hani, için için erir ya insan; erim erim
İşte öyle bir andayım.
Doğrusu olan şu ki;
“Canım” deyişini özledim canım!
Ah! Vursam başımı taştan taşa,
Sonradan gelir akıl başa;
Pişmanım!
Ellerin ellerimde, gözlerin gözlerimde
“Seni seviyorum” demediğime pişmanım;
Utangaçlığıma, sıkılganlığıma düşmanım.

Bugün günlerden Salı.
Gözlerim kapalı;
Esrik duygularımla iç dünyamda gördüğüm,
Öylesine karışık ki bu kördüğüm.
Çözmek olası mı bir tanem?
Dolunayın çevresindeki yıldızlar gibi
Yolunda solduğum, uğrunda öldüğüm;
Unutmak olası mı?

Şimdi, “Güller arasında” şarkısı duyuluyor uzaktan,
Dalgaların sesi biniyor üzerine biteviye;
Bitmesin bu an diye.
Bu kaçışı deşmekte, kendimle halleşmekteyim:
“Yakınından uzağından
Sıcağından sazagından
Aşkın tatlı tuzağından
Kurtuldum mu sanıyorsun? ”

Ahmet ÖZDEMİR
(24 Eylül 2002 Antalya)