Pişmanlık. Şiiri - İbrahim Uçar

En güzel gülüşümü takmıştım yüzüme.
Annem de biliyor, evden bu sabah,
Çok neşeli çıkmıştım.
Üç beş dosta uğrayıp, kahve içmiştim.
Selam verip gitmiştim boyacının yanından.
Denizin en kenarından,
Yavaş adım geçmiştim.

Kim inanır ki şimdi gözlerinde bu adam,
Bir ateş yakıp yüreğini pişirmiş.
En derin suya dalıp ne olacak bilmeden,
Kendi ellerinde kendisini yitirmiş.

Üzülmek aşka değil, acı aşkı bitirdi.
Daha dündü hayatımdan bezmiştim.
Her yeni gün yeni şeyler getirdi.
Pişmanlığa dair geçmişte kalan;
İçinde doğan güneş-açan çiçekler olan,
En güzel mektuplarımı sana yazmıştım.