Pişmanlık Şiiri - Yıldırım Doğmuş

PİŞMANLIK
Bu ğün ilk defa çay demledim
Bir bardak sana birde kendime
Konuştum eskilerden kendi kendime

Gözlerinle bakıp öylece durdun
Hep ben konuştum sen hep sustun
Utandım kendimden kendime küstüm

Çok değer vermiştin bilirim bana
Akıllanır diye bıraktın sen zamana
Ne kadar haksızlık etmişim ben sana

Sen yuvamız için çırpınıp dururdun
El kapısında temizlikçi olurdun
Ben sırtta çeket nara savururdum

Birlikte olsun istedin ailenin
Dayanmadı yüreğin nazik bedenin
Ecel aldı seni üzüldü sevenlerin

Bu gün ne sen varsın ne de eski ben
Bir yuvamız vardı sen hayattayken
Pişmanım köpekler gibi sürünmekten

Hükmetsem zamana geri getiririm
Anladım değerini bundan sinirim
Son pişmanlık fayda etmez bilirim
26/08/2017/YILDIRIM DOĞMUŞ...