Pişmanlık Şiiri - Önder Karaçay

Affedecek kadar olgunlaştım,
Tekrar güvenmeyecek kadar da
Affedecekkerimden uzaklaştım

Sevmek görsel güzelliğe tutkuyla bağlanmak değil ki;
Beklemediğin bir anda kendimi bulduğum bir bakışdın.

Çok yokladım yeniden yüreğimin ceplerini,
Söylenecek pişmanlıktan başka söz bulamadım.

Pişmanlığı daha fazla uzatmaya gerek var mı?
Kendimden senin için vazgeçtim…

İki pişmanlığım oldu hayatta,
Biri sen, biri ben,
Bu pişmanlığın sebebi seni seçtiği için kendimde buldum!

Hayatta tek sevincim de pişman olurum diye,
Seni yaşamaktan en başında vazgeçmemekti.

Yarım bırakmıyorum, yarına da bırakmıyorum,
Bitti diyor noktayı koyuyorum.

Bu pişmanlığın hemen öyle birdenbire gelmediğini,
Çetin yollara uğrayıp ne engelleri devirdiğini biliyorum,
Sonunda bizi de devirdiğini! ..

Pişmanlığın mücadelesi pişmanlığı getiren çözümden daha zor olacak,
Bu pişmanlığın yaşanacağı acının büyüklüğü geri dönüşün bir büyüsü olmayacak.

Gönlümüz dilimize, dilimiz gönlümüze darılacak,
Adın bende adıma yakışan bir yara gibi kalacak!

Önder Karaçay