Pişmanlık Şiiri - Mehmet Altınel

Günün birinde bir eve misafir olmuştum
Birbirini aşırı seven çok mutlu bir çift vardı
İlk defa o yuvada ayrı heyecanla dolmuştum
Kadın adamına aşık, adam da karısına yardı

Adam sevdiğini kaç kez istedi, ailesi vermedi
Kaçtılar başka diyarlara, sokaklar meskenleriydi
Ceplerindeki, bir dondurma almaya bile yetmedi
Ama mutluydular sevgileri herşeye göğüs gerdi

Adam pek çok şey denedi, sonra iyi bir işe giriverdi
Artık herşey güzeldi, kader nihayet onlara da gülüverdi
Ev tuttular, eşyalar aldılar, yuvaları hemen kuruluverdi
Çok mutluydular, kadın "aşkım", adam ise "civcivim" derdi

Kadın beklerdi, hep gözü yolda penceredeydi
Adamın sevgisi de hep en derinde yüreğindeydi
Allah onların yuvalarına güzel bir hediye verdi
Artık istedikleri haber geldi, kadın hamileydi

Çok mutlu oldular beklemiyorlardı, şaşırdılar
Önce bir telaş oldu belki, her şeyi araştırdılar
Cinsiyeti belli oldu bir kaç isim kararlaştırdılar
Ve kızlarına, cennetimiz olsun diye "İrem" koydular

Kucağıma alıp sevdim, istenebilecek en güzel dilekti
Şirin mi şirin, masum mu masum, güzel bir bebekti
Ailesi onu çok sevdi, sanki sevgiden kelebekti
Her bebek gibi o da böyle mutlu bir aileyi haketti

Gurbetteydiler, yanıyorlardı memleket hasretiyle
Yakın olmayı istediler, akrabaları ve aileleriyle
Adamın tayini çıkıverdi, taşındılar herşeyleriyle
Daha da mutluydular, yeni döşedikleri evleriyle

Görenler kıskanırdı onları, belki kötü nazarları oldu
Günler geçti aylar geçti ufak tefek kavgaları oldu
Bir kaç kez kadın kaçtı, gitti babasının evinde durdu
Bazen adam nerde hata yaptığını kendine çok sordu

Bir gün bir kavga oldu sebebi bir başka kadındı
Kadının içine kurt düştü, belli ki kocası onu aldatandı
Ani karar aldı terketti evi malesef artık dayanamadı
Sonra adam kadını aradı, ama bir daha haber alamadı

Kadın gitmeden önce hamile olduğundan şüphelenmişti
Adama ayrılma anında "Belki hamile olabilirim" demişti
Adam da ciddiye almamıştı, "Gereğini yap" deyivermişti
Halbuki eşi düşük yaptı onu bile duymadı, evladını yitirmişti

Tam altı ay görüşmediler, gururlarına esir oldular
Kendileri suçsuzdu, hep birbirlerinde kusur buldular
Düşündükçe düşündüler, zihinlerini kurdukça kurdular
Farkedemediler, kendilerini küçük şeylerle yordular

Keşke bilselerdi onlara verilen nimetlerin kıymetini
Keşke birlikte olup görselerdi kızlarının mürüvetini
Keşke kadın da erkek de verebilseydi tüm servetini
Keşke Allah dileseydi de, artırsaydı onların ferasetini

Şimdi denediler olmadı, belki hiç bir zaman olmayacak
Belki, koca bir hiç uğruna, bu mutlu yuva dağılacak
İrem'in bir yanı annesinde, bir yanı babasında kalacak
Ne yazık ki bu çocuğun gözleri hep böyle yaşla dolacak

Belki şimdi sözde herşey kolay, bir süre sonra unutulacak
Sonra aynı sıcaklık başka ellerde, aranmaya başlayacak
Gün gelecek, yaşlı gözlerde bir hatıra adeta hayat bulacak
Ve kurumuş, sarkmış dudaklardan şu fısıltı yankılacak...

"Keşke böyle olmasaydı..."