Pişmanlık Şiiri - Esma Özdemir

Büyük harflerle söylüyorum;
Pişmanım,
Artık
İnsanları
Eskisi gibi sevemediğime!

Kabahat otuzlu yıllarda mı
Eskimekte mi?
Kabahat, yaşlanmakta mı
Bilemiyorum!

Aynalara bakıyorum,
Değişmişim…
Tam da istediğim gibi
Değişmeliyim... diyordum
Bak işte, değiştim;
Kendimi aynada
Tanıyamıyorum!

Ne kaleler örmüşüm meğer
Yüksek topuklu!
Ne kalkanlar edinmişim kendime
Siyah sürme kapaklı
Dal budak eklenmişim
Gül gibi
Savunmasız güzelliğime...
Kana, dikene bürünmüşüm
İpek bürümcükler içinde
Dokunmuşum,
İşlenmişim bir kere, Gülüm
Örülmüşüm
Kendi iskeletime
Tutunmuşum
Çıplak gerçeklere...

İnsanların, bir yüzü dost
Bir yüzü, insan
Bir yüzü sevecen
Bir yüzü var ya, ahh!
Bir yüzü candan,
Bir yüzü, koruyan
Bir yüzü, beni kendine bağlayan!

Ama, neden çiçeğim
Neden
İnsanların öteki yüzü yok? ...
Neden, bu kapkara boşluk;
Gözlerimde mi...
Kalbimde mi?
Kara bende mi
Kara, yıllarda mı?

Fezada büyük bir karadelik;
İnsanların öte yüzü yok!
Yum gözlerini bebeğim,
Bundan gerisi sadece
Karanlık!

Ola ki, düşme içine
Simetrisiz yüzlerin
Aynada
Kaybolma kendi silinmişliğinde!