Pişmanlık Şiiri - Betül Çakır

Zannettim ben seversem, herkes sevecek
Zannettim ben koşarsam, herkes koşacak
Nerden bilecektim
Buna eneyilik denilecek

Zaman zaman kırıldıklarım oldu
Ama çabuk onarıldım
Kırk küsürlük hayatım
Sadece üç küslük oldu

Birincisi kocaman adamdı
Sözüm ona forsunu kullandı
Toy çocuktan öcünü aldı
On yıllık cezayı kesi verdi

İkincisi bir deliydi
Beş yıl kedi fare oyunu oynadı
Tam fareyi atmak üzereydi
Kedi gidi verdi

Ya üçüncüsüne ne demeli
Benim kanımdandı
İlk ikisini çoktan affetdim
Ne de olsa el idiler

Düşman bilip sırtımı döndüklerim
Dost bilip sarıldıklarım
Anladım ki kardeşmişiniz
Dostlukta düşmanlıkta
Bir anda saklıymış

Nefret sığınmış tek bir söze
Beslenir kin ile
Silinir tüm yapılanlar
Kapanır gönül kapıları

Bir gün musallat taşına konduğumuz da
Kimin haklı kimin haksız olduğu fark edecek mi
Ya ne hatırlanacak
Kardeş olduğumuz mu?
Düşman olduğumuz mu?
Yoksa pişmanlıklarımız mı bizi ağlatacak