Pışmanlığın Dili Şiiri - Mesut Özdemir 3

Bir kelimeyle başladı her şey,
belki bir susuşla büyüdü,
belki de zamanında tutulmayan bir el yüzünden…
Şimdi dönüp bakıyorum da
en çok kendime kızıyorum.
Çünkü en ağır cümleler
bazen hiç söylenmeyenler oluyor.
Özür dilerim…
Sesimi yükselttiğim anlar için değil sadece,
sessiz kalıp seni yalnız bıraktığım zamanlar için.
Yanındayken uzak,
uzakken umursamaz göründüğüm her an için
özür dilerim.
Ben fark etmeden incindin,
ben fark ettiğimde ise
iş işten çoktan geçmişti belki.
Kalbine düşen o küçük çatlağın
nasıl büyüdüğünü şimdi anlıyorum.
Keşke daha erken fark etseydim,
keşke “sonra” dediğim her şeyi
“şimdi” yapabilseydim.
Pişmanlık zor bir yük,
gece başımı yastığa koyduğumda
en ağır hâlini alıyor.
Gülüşünü hatırlıyorum,
sonra o gülüşte payım olan kırgınlığı…
İnsan en çok sevdiğini incitince
kendinden utanıyor.
Özür dilerim seni anlamadığım anlar için,
konuşurken dinlemediğim,
dinlerken hissetmediğim zamanlar için.
Haklı olmayı seçip
iyi olmayı unuttuğum her an için
özür dilerim.
Bilmeni isterim,
bu bir savunma değil,
bir kaçış hiç değil.
Sadece kalbimin en çıplak hâliyle
önünde duruyorum.
Ne bahane var cebimde
ne de gurur.
Eğer geri dönüş varsa,
ilk adımın ne kadar ağır olduğunu biliyorum.
Ama bil ki bu adımda
samimiyet var, pişmanlık var,
ve geç kalmış bir özür var.
Eğer yoksa…
en azından bilmeni isterim:
Seni kırdığımı anladım
ve bunun acısını taşıyorum.
Affetmek senin seçimin,
unutmak zorunda değilsin.
Ben sadece kalbimdeki yükü
doğru yere bırakmak istedim.
Özür dilerim…
Geç kaldım belki,
Geç kaldım.