Yolun düştüğünde gönül semtime,
Pişmanlıklarını alıp geleceksin.
Geldiğinde gülümün kuruduğunu göreceksin,
Unutulmanın hazin sonuyla üzülüp,
Bana pişmanlıklarını sunacaksın,
Ben de geç kalmış bu itirafı kabul edeceğim.
Merak edip soracaksın:
“Senin pişmanlıkların nerde”?
Gözlerine bakıp,
“Benim tek pişmanlığım; yalnız ve yalnız sensin” diyeceğim.
Kayıt Tarihi : 1.2.2012 19:11:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
Bir pişmanlığım olmadan yazdığım çok sevdiğim bir şiirdir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!