Pişmani-ye Şiiri - Uğur Bulut

Ben Son İstasyonda Tek İnen Yolcuydum.
Uzak Şehirlerden Gelmiştim.
İçim Geçmişti Ama Umutluydum.
Beni Karşılayan Biri Var Olacak Diye.
Son Durağa Geldiğimde;
Basamaktan Adımlarımı Yavaş Yavaş Atarken
Etrafıma Bakındım.
Gözlerim Arıyordu Aşkı.
Sana Biri Gelirken Sen Yoktun İstasyonda.
Beklemek, Sabretmek
O Vakit;
Sana Göre Olmadığını anladım.
Duvarda ki Saat Bana Sensizlik Geçiyordu...
Bir Bankta Seni Görür Gibi Oldum.
Yanaştım Yavaşça Yanına.
Anladım;
Yanaştıkça Hayalden İbaretmişsin.
O sırada Hiç Kimsenin Olmadığı Yere Pişmaniyeci Geldi.
Bağırıyordu Avaz Avaz.
İçim Acıdı...
Hiç Kimsenin Olmadığı Bir yerde Ne Satabilir Bu adam Diye.
Bel Ki Bir Dost Muhabbetine Koyulmak İçin Yanına Yanaştım.
İhtiyacım Vardı Konuşmaya.
*Hayırdır Dayı! Kimse Yok Burada, Kime Ne Satıyorsun?
Pişmaniyeci*
Satmam Gerekmez...
Belki Onu Bulurum Diye Hep Gelir Dururum Buralara.
Şaşırmıştım Ne Demek İstemişti Şimdi...
Devam Etti Sözlerine...
*Görünen O Ki Sende Ben Gibisin.
Gelmişsin Ama Kimse Yok.
Bende Seni Beklemiyorum...
Bir Zamanlar Bende O Basamaktan İnerken Etrafıma Bakınmıştım.
Yoktu Kimse.
O gün bugündür Pişmanlıklarımla Pişmaniye Satarım.
Alan da Pek Olmaz Kendim Yerim Hep.
Elinde Bir Şey Yoksa Artık,
Piş mani-ye.
Geriye Baktığında Yaptıklarının Karşılığı bunlardır.
Hadi Şimdi Sende Elindeki Piş mani-ye...