Pişman Olmuşum Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Çocuklukta dinlemedim babamı,
Yüce Tanrım, yaman ğişman olmuşum.
Cahil bulup hakir gördüm anamı,
Yüce Tanrım, yaman pişman olmuşum.

Zaman boldu, ziyan ettim hepsini,
Alçaklığa alçak ettim nefsimi,
Hor kullanıp çatallattım sesimi,
Yüce Tanrım, yaman pişman olmuşum.

Oyun için çok yılımı harcadım,
Öğrendim de sanki neye yaradım,
Pusu kurup nice hayvan avladım,
Yüce Tanrım, yaman pişman olmuşum.

Zinalardan sakınmadım gözümü,
Çok kullandım bir ikinci yüzümü,
Dallarıyla kırıp döktüm üzümü,
Yüce Tanrım, yaman pişman olmuşum.

Yoksul gördüm, eğilmedim derdine,
Ezilmişin ben de bindim ardına,
Bilmedim ki arkamdadır fırtına,
Yüce Tanrım, yaman pişman olmuşum.

Sabah yattım, geceleri uyandım,
Öğütleri, telkinleri duymadım,
Her gün çaldım ve her gün de oynadım,
Yüce Tanrım, yaman pişman olmuşum.

Tek soğana bakmadım ki içi ne?
Onu öyle yaratanın gücü ne?
Kambur bende, gülenlerin suçu ne?
Yüce Tanrım, yaman pişman olmuşum.

Sezemedim bir nardaki düzeni,
Farketmedim şu kardaki düzeni,
İçimdeki, dışımdaki düzeni,
Yüce Tanrım, yaman pişman olmuşum.

Bir tüydeki nege bana vız geldi,
Gözüm körmüş, herşey bana söz geldi,
Lütfettiğin uzun ömür az geldi,
Yüce Tanrım, yaman pişman olmuşum.

Sade yedim, demedim ki hazmetmez,
Sevdim ama midem bunu hazetmez,
Hasta düştü mide ister istemez,
Yüce Tanrım, yaman pişman olmuşum.

Haram ettim ciğerime havayı,
Hırslar açtı yüreğime yarayı,
Götürürüm sandım benle sarayı,
Yüce Tanrım, yaman pişman olmuşum.

Düşünmedim; varolmamda sebep ne?
Boşa koşup yorulmamda sebep ne?
Gururlanıp kurulmamda sebep ne?
Yüce Tanrım, yaman pişman olmuşum.

Barlıoğlu pişman, hem de bin pişman,
Ruhu şimdi bedenine kör düşman,
Böyle kula mümkün müdür yanaşman?
Yüce Tanrım, yaman pişman olmuşum.

(MÜHÜRLÜ KİLİT ismi altında toplanmış felsefi şiirlerden > 205-207/412)