Pişman Olacaksın Şiiri - Zafer Gök

Kendini ifade de, ifade bulamayanlara

Yıllar sonra daldığında,
Daldığında hatıralara,
Sararmış solmuş fotoğraflara,
Beni bulacaksın, pişman olacaksın.

Bakınca resimdeki manzaraya,
Odaklanıp kalacaksın karşı noktaya,
Sonra soracaksın kabullenmeyen kafaya.
Beni anacaksın, pişman olacaksın.

Biraz ilerde oturduğumuz masayı görüp,
Boğazındaki takıntıyla öksürüp,
İki elinle birden yanan yüzünü örtüp,
Beni anacaksın, pişman olacaksın.

Gezindiğimiz yolları,
Çiçek topladığımız kırları,
Andıkça hatıraları,
Beni bulacaksın, pişman olacaksın.

Elimdeki güle dalıp,
O,günkü tazeliğinde sanıp,
Koşacaksın vazoyu eline alıp,
Beni anacaksın, pişman olacaksın.

Kapatıp albümü,
Unutmak isteyeceksin dünü,
Tam bir bayram günü,
Beni anacaksın, pişman olacaksın.

Söylemeye korktuğum, belki de utandığım
“Yook” diyeceksin diye sakındığım,
Aklına gelecek nasıl yandığım,
Beni anacaksın, pişman olacaksın.

Bir şiir, bir şarkıda beni,
Seni nasıl yürekten sevdiğimi,
Hatırlayarak hissettiklerimi,
Beni anacaksın, pişman olacaksın.

Sende sevip yuva kuracaksın,
Telli duvaklı gelin olacaksın,
“Unuttum” diyerek anacaksın,
Beni bulacaksın, pişman olacaksın.

Mutluluğu bulamadığında,
Hayatı yoluna koyamadığında,
Sevilmeye doyamadığında,
Beni anacaksın, pişman olacaksın.

Düşüncelerin berraklığını yitirdiğinde,
Umutsuzluklar sevgiyi bitirdiğinde,
Kalbin maziden bir dal getirdiğinde,
Beni anacaksın, pişman olacaksın.

(Andırın 05.01.2000)