Pişman Şiiri - Yunus Akkale

Bu gün geçti de yarına ümidi
Erenleri gördü de dünden pişman.
Meydanlar bir türlüde hani yiğidi
Anasından doğduğu günden pişman.

Dedi kodu yap, her gün aynı mevzu
Gıybeti çok, hicret eder tevazu
Bazen kurt olurda, bazen de kuzu
Kötüler sattığı yükünden pişman.

Ham iken dalda, durmaz armudu
Goncası açmazda, dalında kurudu
Ulu söz tutmayan, nasıl uludu
Aslından azarda, kökünden pişman.

İnsanlar içinde, kısır bir döngü
Kem söz deler, delmezken süngü
Nice yıllar sürün, ardında sürgü
Zehir olur toprağı, mülkünden pişman.

Neler geldi geçti, ey şahı merdan
Bir yürek olalım, çekil aradan
Bu güne de ölmedik, bu yaradan
Göç ederde kuşlar, sökünden pişman.

Alma mazlumu, okun ucuna
Gönlüne de bayrak dik, ta burcuna
Emaneti bil, bağlı ol borcuna
Şerefi katlanmaz, kürkünden pişman.

Mızrap vururda bozuk tambura
Yılların yükü de biner kambura
Diz boyu batar balçıkta çamura
Ezilir altında, yükünden pişman,

Hani sevdin candan, sevda vardı aşkta
Samanlık seyran olurdu köşkte
Bulursan bir çul, olmasın döşekte
Şimdiki âşıklar, önünden pişman,

Nasıl bir sevgi, kaybolur serapta
Haneler tez günde, olur harapta
Bağ olmaz ayağa, şimdi türapta
Kıldan hayır gelmez, yününden pişman,

Yunus yol olur, nesebi düzgüne
Kırat gemin alır, ne gerek dizgine
Hayatı sevdir, derman ol üzgüne
Şimdiki sunalar, gölünden pişman.

7 Şubat 2008 Kahramanmaraş