Pişkinim Şiiri - Mehmet Çoban

Gündüzümü karartan geçmişim gelir karşıma
Gizlenmiş hatalarım çıkar gün yüzüne ayyuka
Tıpkı karanlık bir gecedir, şaklar suratıma
Kıskıvrak yakalar beni sokar karanlıklarına
Hiç unutmam elimden geleni yapmışımdır
Gizlemişimdir geçmişi, iyice saklamışımdır
Doğru yanlış, iyi kötü diye sorgulamamışımdır

Ne yapmalı bilmem, hatalarım ortaya çıkınca?
Utanıp özür mü dilemeliyim insanca?
Sessizce gömülmeli miyim insanlığıma?
Pişmanlıklarım sarmalı mı sorgularımda?
Yoksa pişkince saldırmalı mıyım etrafa?
Kibirle, bencilce şeytani isyankârlıkla

Bilirim nice hatalarım vardır karanlıkta kalan
Ünlenip ortaya bir türlü çıkmayan çıkarılmayan
Bir çorap söküğü gibi gelir mi artık arkasından?
En iyisi, gürültü, patırtı deryasından
Yunup, çıkmalıyım ortaya utanmadan

Bilirim, en güçlü savunma saldırganlıktır
Aklımla bin yaşarım, reflekslerim anlıktır
Namusum iki paralık gibi davranacağıma
Gururla dikilir çıkarım insanların karşısına
Bütün insanlık değerlerimi yıkarcasına
Örgütlü suçlar dağıtırım çılgınca etrafıma
Etrafımdan sesler yükselir hay aklınla bin yaşa
Haykırırlar, “kimse yetişemez attığın taşa”

Bilirim, en büyük kötülüğü işlesem de
Vallahi hiçbir kötülük yoktur kalbimde

Bilirim, içimde bir sızı var, derinliklerimde
Uyuşmaz yaptıklarım gerçeğe, dürüstlüğe
Ama kolay değil, gerçeklerimle yüzleşmeye
Gücüm yok “hatalarımı karşımda görmeye”

İnsanlığım haykırır derinliklerimden
Teslim ol gerçeğe güç al kendinden
“Pişkinim” deme gerçekle yüzleşmemeye
İnsanlık bakar bir ufacık özür dilemeye

İşte yine uykularım kaçtı bir ayağı bir yukarı
Bütün duygularım, karabasan, pişkin haşarı
Bir damga hayatımın ortasında kapkara
Sabahım doğacak güneşe, bende izler kara

Bilirim, her gün karşımda pişkince sırıtır ayna
Gerçekleri yüzüme haykırır, ister çal ister oyna

Aklım çalar, ben oynarım insanlarla
Etrafımda beni alkışlayan yalakalarla

Aydınlık gelir mi ben aydın olmadıkça?
Geçmişimle insanlık onurumla hesaplaşmadıkça?

12.05.2010 - İzmir