Pınarın Türküsü... Şiiri - Bahtiyar Arslan

bak yoksun...

şimdi ben
az önce
bütün geceyi lime lime etmişim senin adına
senin adına parçalamışsam karanlığı
ve aklım uçmuşsa sonsuzluğa
çığlıklarım ulaşamamışsa gözlerine
nasılda fukaralaşır sevdam bilesin...

bilesin
burada
kara çocuklara karışırım
bir ateş kıvılcımından düşerim çocukların düşlerine
kara ellerine sarılırım
bir bir öperim parmak uçlarını
afrika afrika kokan yanaklarına dokunurum
fukara süt kokar ağızları
ben seni taşırım yüreklerine
yürekleri artık senindir bilesin…

bilesin avuçlarına bıraktığım senin ağrılarının çığlığıdır
her biri alır götürür seni kara kıtanın ıssızlığına
ıssızlığında açan kaktüs çiçeği tomurcuğuna
yaran sarılır çatlamış dudaklarının ağıtıyla…

yaran tomurcuktur onlara
umut belki
az biraz nil nehri serinliği…

şimdi düşleri sana akar
aşar bütün kıtaları
yedi iklim mevsim olur
sana ulaşır
gece olur
bulut sonra
geceyi böler usulcak
usul usul yağar istanbulun üstüne
sen ıslanırsın
ıslanırsın yüreğinde istanbulun
İstanbul ıslanır kara kara…

kara kara afrika çığlığıdır istanbul
ve sen içindesin…

bu çığlık kara çocuklarındır
bu çığlık sana olan telaşımın, etime vuran yangınıdır
bu çığlık ben
bu çığlık sen…(düşüm uzundur seni vurur) …

İnan bu kez annenin dizlerine kıvrılırım
Sağım solum kara çocuk
Annenin eteklerine tutunurlar…

saçlarım bu kez uzundur
beliklenir annenin elinde
mavi gözlüm nerede der bana
yitik zamanlardan alıp ta gelmeliydin der onu
utanırım
sana ulaşamamanın telaşı var içimde
saçlarım beliklenir…

elleri annenin, beliklenir hüznümle
daldır
kırarım kibrit çöpünden ince boynumu
gözleri annenin bıçaktır...
bıçaklanırım bir annenin öfkesiyle
kanım mavidir...

oysa masumiyetim bilinir herkesçe
annen bilir bunu...

az önce koparılan benim boynum değildir
boynundur...
ince bir dal,mavi...

annen kulağıma fısıldar
ne çok sevmiştin sen onu...

bilirim annem...

ama vurmalıydım boynunu sevdan çünkü
ölümdür ona...

şimdi düşülen
kırılan bir gece vakti
…ayaz soğuğu keskin bıçak
nasılda ayrılırsa ortadan çat diye yüreğim…
...uzak ülke,yakın kent
bir yarımda ağıt söylenir…
...uzak ülke...
diğerinde senin mavi gözlerine çadırlar kurulur,belki yas yeri
sanmam...
yakın kent...

ama bilmelisin
düşen benim çocukluğumun düşüdür,ayaklarına

...sevda...
hadi tut tutabilirsen artık
...ağıt...

dillerine dokundum azcık,bağışla
...dudağın...

kıvrımlarında astım kendimi,yittim
...hoşçakal ölüm...

son bir ah alınır
sevdim seni kız…(oğlunla bir) …(kara çocuklarla bir)
annene sor… annen bilir…

ne deyim kara coğrafya işte
kara yazgım gibi…

ne deyim
burası senin çığlığının düştüğü yerdir
burası Afrika…oy…

ama artık kara çocuklar mavidir
afrika mavi...(gözlerin) ...