Pınar Memeli Yar Şiiri - Mehmet Kara

Bir ikindi vakti geldi ülkeme bahar
Ve hemen akşamında yağdı kar...
Bir erkek, bağrında,
bir günde dört mevsim yaşar.
Pınar memeli, doğurgan yar!
Bir saati bahar, bir saati kar
Kadınlar, kadınlar:
Yüreğimizdeki en yüce bulutlar;
Baharlar doğururlar karlar,
Karlara gebedir hep baharlar...

Kara bulutları, kendi getiren
Bileklere çözülmez prangalar;
-Nazını savdığında-çiçek açan yar,
Mahkumunu eliyle uçuran kanatlar;
Kavuran sıcaklar,
Yürek közüne lapa lapa yağan kar;
Gözlere ufuk açan halkalar,
Kadınlar, kadınlar...

Salın da bir görsün iştahlı avcılar
-kedi sanılan-
Koynunda aslanlar besleyen
pınar memeli doğurgan yar!
Şimdi kar;
İşte bahar, işte bahar...
Bir erkek, bağrında
bir günde dört mevsim yaşar.

Şafak vaktim, gün ışığım;
Gece yarım, efkarım,
Çilem, acım;
Yağan karım,
Çiçek açan ilkbaharım...
Anam, kızım, karım
Beni ben yapan duygularım...

Bir erkek, bağrında
bir günde dört mevsim yaşar,
Bundandır bu kadar çalkalanmalar...
Bundandır,
peşinde asırlardır avcılar...

Daha dündü dağlarında bahar,
İçinde-kadın kalbine yaraşır-
barut, ateş var.
Ve köz üstüne düşecek kar...
Ardı bahar, ardı bahar
pınar memeli doğurgan yar!

Memene yapışan yaramaz evlatlar bile,
Evlat gibi evlatlar olacaklar!
Devran böyle işledi hep:
Süt kavgasındaki danalar
-günü gelip-anlıyacaklar,
Peşlerinde
-analarına göz dikmiş-
meme düşkünü-kan dökücü-avcılar var...

Gaziantep 22 Şubat 2003