Pınar Gitme Şiiri - Ali Taş

beni yalnızlık vurmuştur
pınar gitme

kendimden utanarak yoruldum
dikili ağacım yok dikmeye dair çaba da
ağacı olduğum kim varsa övünmesin
her yıl yaprak kırdım
dal yerde
ve
nehirlerime kadar suya battım

insan bazen eliyle anlar yalnızlığı
hatırlanmak için sarılığını abartan saçlar senindir
gözlerinin arkası kentli harita

hatay
sandler raporu’nda ceylan
çeker beni dalına
her sevmekte bağımsız bir cumhuriyet
aşk oralıları benimsemektir biraz
(pınar şimdi ben nereliyim)
muş
lale dibinden ovasını genişletir
varto’nun ortasında kışım kaldı
kar erimesidir belki her hatıra
haber çıkmadı mı malatya’dan aklıma gurbet gelir
özenirim annesiz adamlara
kinem mezarlığı’nda ölüm burcu ağlar
istanbul’da beni çok yere götürdüler hane dahil
avni’nin gözlüğünden çoğalan bekarlık
ve rıza’nın fotoğraf makinesinde vapur bekleyen bir iskele
cenevizî galata’yla yuvarlanır zaman boğaz’ın ikna sularına
dünyanın başka sabahında şimdi kaç kişi ötekini uyanıyor
atlastan düşen afrika’yı kum ile dolduruyorlar
büyüdük mü diyorsun öldürmek dersi alarak
anla kendini pınar