Pınar Berraklığındaydı Hayat

Hep değişik adımlar daydık
İzsiz topraklarda…
Kuş cıvıltıları kulaklarımıza doluşur,
Itır kokusuna koşuştururduk,
Düşsel gölgelerden…
Pınar berraklığın daydı hayat.

Güne sarılan yeşili hiç ardımıza almadık.
Çam pürler inden, gazellerden hiç ayrılmadık.
Sincap dallarını bize bıraktı,
Yemişini koparttık yosunlu kayaya yaslı yemişenin…
Pınar berraklığın daydı hayat.

Güneş yağmurları loş gölgelere akardı.
Menekşelerde, orkidelerde toplardık masalları.
Gün karşı bele vurduğunda,
Köpüklü derelerin çağıltıları içimizden geçer...
Küçük göllere alabalıkların bıraktığı renkleri,
Köklerinden çeken çiçekleri seyrederdik.
Pınar berraklığın daydı hayat.

Karı çağırırdık zemheride,
Tavşan izleri alaca bulaca beyazı giyinirdi,
Kardeleni selamlardı gurubun renklerin de gezinirken,
Bizde oradaydık üşümüş ellerimiz ceplerimizde…
Saati, günü, ayı, mevsimi, hatta yılı bile hiç düşünmezdik,
Güz gelir yapraklar yok oluş rengine bürünür…
Gün döner, yeniden yeşiline koştururdu ağaçlar,
Dağlar çiçeklerine kavuşurdu, yeniden yakalanırdı bahar…
Ah!
Dünde neler vardı…
Pınar berraklığın daydı hayat.

Akrebi, yelkovanı kadranından söktük,
Neler kopartmadık ki kendimizden,
Ne oldu bize yar….
Biz bizde yok olduk,
Şimdi orda bir şehir,
Rengi renksizliğe bulaşmış,
Beton bloklar var…

hOça