Pınar Ağacı Şiiri - Urungu Şad

Bir tünel...
Kalabalık...
Yürüyorum ve oda ne! Seni görüyorum, binlerce yıldızın içinde kendini belli eden kutup yıldızı gibi parlıyorsun...
Güzel saçlım bana bakıp hemen kafanı çeviriyorsun ve yoluna devam ediyorsun. Yanında biri var; ama kim olduğunu bilmiyorum. Ben ise yalnızım...
Kaçıp gidiyorsun uzaklara, bilemediklerime...
Bir oda...
İçinde sadece sen ve ben...
Yatağın içindeyiz, sarılmışız birbirimize hiç ayrılmamacasına...
Gülüyoruz, eğleniyoruz. Mutluyuz, huzurluyuz. Yanımdasın, yanındayım. Eksik hiçbir parçamız yok...
Oyunlar oynuyoruz, yavrusuyla sevişen kediler misâli...
... ve uyanıyorum. Yine dertli, yine mutsuz uyanıyorum. Yine 'gözüm yaşlı...'
Seni öyle çok özlüyorum ki, bu yoğunluk engel oluyor yapmak istediklerime...
Bu satırları yazıyorum yana yana...
Tek suçum bu, hâlâ burada durmak ve en güzelleri sana adamaya çalışmak...
Ama suçun en büyüğü sende Aşkım...
Günahların en büyüğünü sen işledin!
Cehennemden kor alıp cennetimi yaktın...
Bende cennetten çiçek çalıp cehenneme dikeceğim! ...
Öyle bir ilgileneceğim ki en nadide petunyamla, sonunda, cehennemim en ateşli, en kızgın yerinde filizlenip ağaç olacak:
'Pınar Ağacı'
Ve ben, sonsuza dek bu ağacın gölgesinde uyuyacağım...

Orçun~