Pınar Şiiri - İsmet Anik

Pınara benzetiyorum bazen seni;
Aşkı billur gibi akan suya.
Ben pınara uğrayan yolcu,
Su da düşmüşüm pusuya.

Tevekkeli değil, her seherde;
Başucunda ötüşen bülbüller,
Uğuldaşan güvercinler.
Onlarda nasiplenmiş pusudan
Belki sevdadan, belki de sudan.

Çakıl taşları bile parlıyor
Sana dokundukça.
Yolundaki Kavak Söğüt;
Çiçekleniyor gizli gizli.
Onlarda da sana sevda gizli.
Uğradığın topraklar kendinden geçiyor.
İster can ver sen olayım
İster sen gel can bulayım
Sensiz çatlıyor taşa benziyor.

Ya ben! Ya ben!

Demem o ki sen pınar
Sevda su
Ömrüm sende akıyor
Doğrusu.