Pınar Şiiri - Mahmut Düzenli

Dağların eteğinde bir pınar
Kirenlinin pınarı
Çok eskiden beri tanırırm onu
Akar akar hiç kesilmez suları
Üzerinde dağların amansız yükü
Kurnanın ucunda böğürtlen bükü
Boruları ezmiş delinin teki
Yinede inadına akarda durur
Kimbilir kaç yolcu durdu başında
Pınarı düşünen olmadı belki
Herkez kendi telaşında
Suyundan içtiler
Gölğeye sığındılar sıcaktan
Uçan kuşun börtü böceğin
Hayat kaynağı her zaman
Kaç tanesi elini yüzünü yıkayıp ferahladı
Kaç tilki tavşan suyundan içti acaba kimbilir
Yanlızlığa göğüs gererken tenhada
Kendi patırtısını dinler ömrünce
Kışın boran ayazı
Yazın dehşet sıcağı geçsede üstünden
Bilmem kaçıncı kere devirmiştir yılları
Önceden bakımlıydı köşe kenarı
Çadırcının oduncunun dostuydu bir zamanlar
Şimdi pek bakımsız kalmış
Yosun tutmuş kurnalar
Çocukken tanıdığım insanları düşündüm
Şimdi birçoğu hayatta yoklar
Beton bedeniyle pınar duruyor ama
Hala eskisi gibi coşkuyla akıyor
Yıpranmış olsada biraz
Hala yıllara meydan okoyor
Suyu yazın biraz azalır belki
Gözü hiç kurumaz pınarın
Dertli bir güzelin göz yaşı gibi
Eskiye nazaran kocamış biraz
Gelen giden yok dedi bu yaz
Şehir dedikleri de neki
Herkez orayamı gitti der gibi akıyordu
İçerlemiş gibi geldi bana
Dur dedim bir resmini çekeyim
Bir poz verdiki görmek lazım
22.04.2009