Pınar Şiiri - Muzaffer Çelik

Pınar

Susamıştım.
Vefa pınarının başında.
Nakışlı,kalaylı sebil tas’ında.
Avuçlarım hasretti damlasına,sevginin,
Ana’msızdı,akan
Oluklar küflü, damlalar irin.
İçseydim eğer,
Kararırdı kalayın ağarmış çemberi,
Nakışlar öcü misali,göz bebeğimde,
Susamıştım.
Tas kalaylı,hatıl paktı
Bana düşen,
Bu hatılda birazcık ıslanmaktı.
Gün vurdu.
Parlaklığın hışmı içimde kırık
Bulandığım vaktin başlangıcını,
Yazmıştım.O gün rüzgarın bağrına ılık ılık,
Karıştı anam sevgisine çirkefin tozu,
O,yüreğimin nirenginde,
Ne çok zaman,
Böylesine Pecmurdu.
………………
Susamıştım
Şimdi aktı bu pınar,
Yaşım kovalarken otuzu
İçtim sebil tasından,
Hücrelerim tırmandı ahengine, hazın
Anlamı yok artık.
Akarken bu pınarda, don ve ayazın.
Kalayın rengi cilalandı, damlaların raksında,
Bu pınar berrak,
Bu pınar billurlaşmış seviden, ilhamlı,
Kaç asır aktı beşer indinde,hem de ahkamlı?
Ben bu pınar’ın başında,
Kalaylı tasın kulpundaki nakıştım.
Onun feyziyle,
Damla damla içime akıştım.
Kazındı oluklarda küfler
Kalay,tastan öz aldı.
O hep bana akarken,
Bende yine susamak vardı.
Beni böylesine susatan,
Susattıkça ıslatan,
Islattıkça çağlatan,
Bu pınar,
Ana’mdı.