Pide De Kokmaz Oldu Şiiri - Kazım Karagöz

Eskiden ninem pide almaya gönderirdi,
Hamur olmasın diye sofra bezi verirdi.

Hissedilirdi fırın birkaç sokak aştıkça,
Buram buram kokardı fırına yaklaştıkça...

Kapardım pideleri, yaklaşmaktayken eve,
Dayanamaz koparır bir lokma geve geve...

Daha beni görmeden aha geldi derlermiş,
Geldiğimi mis gibi kokudan bilirlermiş,

O kokuyla beklerdik iftarı keyif ile
Biri koparmiş dense, varsın koparsın kele,

Derlerdi, tabi hakkı, fırına gitti, geldi,
Varsın koparsın canım sanki yabancı eldi.

Neyse, akşam hafifçe kararmaya başlardı,
Sofra çevrilir kulak kabarmaya başlardı.

Müezzinin eli kulağında aha derken,
Top patlar dayım derdi, durun yemeyin erken!

Kimbilir adamcağzın elinden kömür düştü,
Veyahut da saate bakıp yanlış görmüştü.

Nihayet Allahüekber sesiyle başlardık,
Kaşık tıngırtısını yükseltmeye başlardık...

Ah ne idi o günler, cümbür cemaat ama
Derin ah çekiyorum gelince hep aklıma.

Yarım asra yaklaşmış geçeli o günlerim,
Geçen aklıma geldi pide alayım dedim,

Değil yaklaşmak fırının içine girdim de,
Koku olmayınca şöyle bir göz gezdirdim de,

İlk sözüm pide verdi, pide var mı ya döndü,
Usta körmün der gibi, hafiifçe yana döndü,

Var dedi çenesiyle gösterdi tam köşeyi,
Soğumasınlar diye örtmüşlerdi kaşeyi.

Naylon poşete koydu tuttu uzattı bana,
Değil koku burnumu uzattım soktum ona,

Yine de pide değil poşeti kokuyordu!
Halbuki üzerinden buharı uçuyordu...

Ramazan ayı, pide, adetimiz tamam da,
Çok şeyimiz yitse de, bazısı eksik tam da,

İçleri boşaltılmış birçok şeyimiz gibi,
Çok şeyin tadı kaçmış sahip değiliz gibi...

Aileler çekirdek, evde var üç, dört kişi,
Müezzin dinlemek mi sanki herkesin işi?

Hanım televizyonda, çocuk bilgisayarda,
İftar olmuş, olmamış, kim dakika sayar da...

Top sesi de gelmiyor, kömürü düşüren yok,
Ebe, dede, dayı yok, iftarda gülüşen yok,

Kaşık tıngırtıları yükselmez oldu artık,
Çorbaya bir hüp desen duyulur oldu artık!..