Pf Şiiri - Bilal Aslan 3

bir tramvay durağında
ne olduğunu bildiğim
sonuçlara gitmeyi bekliyorum
karşımda duran bir tabela
benden bıkmış şekilde
bir inleyiş sergiliyor
''pf''
ya da
profesörün teki
adını unutmuş
kendini tanıtıyor
hiç kimseyi tanımaz halde
kendi olmayan bu unvanı
kendisi biliyor
ah kimsin sen? pf!
nesin?
kimin çıkardığı bilmecesin?
düşünüp duruyorum
bir tramvay vagonunda
ıstırabım oluyor
dakikalar geçtikçe
bu dikdörtgenin içinde
içinde nefesi tıkanmış insanlar
gözlerini kaçırıyor birbirinden
biri diğerinden daha soğuk

ısınmıyor ellerim
bu ölümü andıran soğukluğu
ensemde tattıkça
tanıyorum bu gözleri
zamansızca kaçtığım kuklalara aitler
iplerle çekilen
ruhunu bir kumaş parçasıyla sarmış insanların gözleri
dayanamıyorum bu tiyatro sahnesinde oynamaya
sahnenin perdelerine sarıyorum bedenimi
ölü bir bebeğin cesedini sararmışçasına
annesinin feryadını duyuyorum
toprağa sarılırken

ve filizleniyor içinden bir fidan
değiyor toprağa göklerden düşen bir damla
toprağa düşmüş günahsızı anarak.