Peygamberân Şiiri - Şener İşleyen

Yaradanın adıyla, ki O rahman ve rahimdir.
Habibi Muhammed Onun kulu ve elçisidir.
Ve âleme rahmet olsun hürmetine kün dedi O,
Galu belâdan kainata bir sayha serfiraz düştü,
Samanyolu deveranına binlerce ahter düştü,
Gökyüzüne cennet, yeryüzüne arusi cihan düştü.

Âdem Cennete düştü, Havva’ya Âdem han,
Günah dünyaya düştü, âleme adem revân,
Hâbil Kâbile düştü, Azrail’e Hâbil kurban.
Dünyaya kibir düştü, gurur düştü, kin düştü.
Kassiyun şirm ile sarsıldı, Cibril hayrete düştü,
Hâbil’e bir hacer düştü, ölüm dünyaya düştü.

Azgınlık arza düştü, İdris nebi asuman,
Nuh elli yaşına düştü, peygamberlik şad uman,
Haktan bir vahiy düştü, putperestler mahruman,
Nuh’un sefinesine zihayat numuneler düştü,
Azap topraktan taşıp, Cudi’ye Semanin düştü,
İnkâr Nuh’un kavmine, tufan dünyaya düştü.

Salih’e Semud düştü, Ad kavmi gittikten beri,
Lut’a Sedum düştü, ol zaman livata bi-dadgeri,
Her başa bir taş düştü, zelzele be’s ile recfetti yeri,
İsrafil dudağından bir sayha mesameye düştü,
Mü’tefikat cuş edip, deymase bahr-i lût düştü,
Helak dagıyye beşere, ibret dünyaya düştü.

Ateş İbrahim’e düştü, İsmail’e kebş kurban,
Kuyu Yusuf’a düştü, Yakub girye feşan,
Mısır’a gulam düştü, Züleyha’ya kehkeşan.
Kölenin hay’aline bir yed-i beyza sayesi düştü,
Dünyaya iftira düştü, kıtlık düştü, kan düştü.
Yusuf’a Züleyha düştü, aşk dünyaya düştü.

Kuyuya Yusuf değil, Nebi'ye kuyu düştü,
Zindan oldu medrese, Nil'e bir rahmet düştü,
Kardeşlere ihanet, uhuvvete kin düştü,
Secde ile yıldızlar, güneş ve ay gerçekleşen düş'tü,
Yusuf dünyaya Sultan, gedaya zindan düştü,
Yakup gibi kör oldum, tarihe ibret düştü.

Eyyub’a ibtila düştü, zikir oldu tahassür,
Sabır Eyyub’a düştü, mahbubeye teessür,
Rahmet şafi adıyla düştü, kalbe tefekkür.
Davud telyini hadid düştü, Calût’a felahan düştü,
Mühür Süleyman’a düştü, cinni inse asude düştü,
Belkısa zenginlik düştü, israf dünyaya düştü.

Musa’ya firavn düştü, Leb-i Nil’de asa ile,
Elden asa yere düştü, dönüştü bir asale,
Firavna nisyan düştü, kul İbranilere istila.
Harun Musa’ya desti-yar, Tur Dağına tevrat düştü,
İsrail oğulları akıllanmaz, defaten tuğyan düştü,
Yahudilere televvün, nisyan dünyaya düştü.

Hanna’dan dua düştü, rahmet oldu Meryem’e,
Beytül Makdise Betül düştü, Zekeriya himaye,
İmran’a Meleküt düştü, muştularla visale.
Cebrail nefesiyle Meryem’e bir ruh düştü,
Levh-i Mahfuzdan dünyaya bir ulul azm düştü,
Çarmıha üç mıh düştü, İsa semaya düştü.

Altı asır geçti kâinat boş, taifeler zelzelede,
İnsanlık sarhoş, zi-hayat hep debdebede,
Vakit tamam, beklenen Yâr nihayet beklemede.
Ve Âlemlere rahmet, Amine’ye nur düştü,
Hiraya ayet düştü, meşhergaha hidayet düştü,
Mekke mihrabından dünyaya gülefşan reyhan düştü.

Ol Muhammed Zebur’da İklil’di muştu ile,
Ve Tevratın Musa’sı seslendi, Ahyed gelecek diye,
Son muştu, İncilde Ahmet’ti ahbar-ı gaybiyye.
Mekke’den doğdu güneş, Medine’ye hicreti nebevi düştü,
Hak katından bizlere ayet ayet Kur’an-ı Mübin düştü,
İns ve Cin bilmeli ki, kıyamete kadar, dünyaya nur, kâinata sûrur düştü.

Rivayet odur ki yeryüzüne 124 bin nebi düştü,
Okunsun diye insanlığa ibret kıssaları düştü,
Lakin satırlara yalnızca akılda kalanlar düştü.

2011 Konya, Şener İşleyen