Petrus Şiiri - Cem Öztekin

Ey göklerin efendisi...
Yarattığın mevsimlerin
düşen yapraklarında;
Kuruyan yeşilinde kanıyorum...
Durmadan..Bilerek/ Bilemeyerek...
Göz yaşımın
ayazma meydanlarında arıyorum kendimi
Annem... Tecavüz edilmiş bir Meryem...
Babam...Öldürülmüş bir devrimci...
Yoruldum
Tanrının sıçtığı kul olmaktan... Ve bıktım...
...
Ey göklerin efendisi...
Sütten yeni kesilmiş kadın bebeklerin
çığlığını duyuyorum
Nebilerinin bacak arasında
İrin kokuyor duaların...
Ey göklerin efendisi...
İçimde bir çocuğu ağlatıyorsun
Durmadan...Bilerek/Bilmeyerek
Elma şekeri diyorum...Susmuyor
Kağıt helva diyorum... Yakıyor göz yaşlarını
Horoz şekeri diyemiyorum bile...
Ret ediyor Petrus gibi...Tüm varlığını
İçimde ki çocuk ağlıyor göz yaşları gerçek...