Pesimistlik Şiiri - Erman Berke Babayiğit

belki kurtulmak istiyorum düşüncelerden,hayattan.
bazen de bir dala tutunuyorum sımsıkı
düşmemek üzere o derin ölüm çukuruna
bilmiyorum.
küçük bir çocuk gibi kaçıyorum bazen.
o hırçın sularda boğulmamak için
ne geçmiş ne gelecek önem arz etmiyor artık
belki bir sahafın ışık görmeyen yüzünde puslanan bir kitabım.
solup sararmakta olan yapraklara sahibim
ince ve kırılgan.
herkes sevdiğini söyler fakat kimse bunu başaramaz
belki de en kusursuzu aramakta bütün bu insanların ahmaklığı
bilmiyorum
bütün bu çabamız yaşam denilen ince çizgiyi bir nebze de olsa kalınlaştırmak
anlamdan yoksun çizgiler üstünde yürümeye çalışan insanlar görüyorum her gün
oysa
çizgiyi bir makasla kesmekti en büyük erdem
En büyük yalnızlığımız kendimize zıt adımlarla ilerlemek değil midir
Ben kendimi göremez oldum uzaklarda
kalbi kırık
yüzü buruk bir gülümsemeye sahip olan bir çocuk.
her çocuk hayal kuramaz, hayalleri bile çalınıverir masum çocukların gözlerinden.
Bir umut ağacı yeşerir çocukların gözlerinde
ve sevgisizlik bir kuraklık gibi yıkıma götürür ağaçları.

Zehravi