Pes Etmek YOK Şiiri - Harun Yenice

Aylardan şubat
günlerden bir perşembe akşamı
ve saat sekiz suları
dışarda çok güzel bir kar yağmaktaydı.
O an kimseye bir şey söylemeden paltomu aldığım gibi
botlarımı giydim ve çıktım dışarı.
Aslında bilmiyordum nereye gittiğimi de
nereye gideceğimi de.
Yağan o kar taneleri tek,tek saçıma düşerken
ve kimileri de yüzüme değerken
ellerimi paltomun cebinden çıkartıp
yüzüme çarpan o kar tanelerini sildim ellerimle
sonra caddeye vurdum kendimi.
Tanıdık arkadaşlarla rastlaşıp o yağan karın altında bir,iki lafladık.
Gören her arkadaşla ayak üstü sohbetler ettik.
Bana sorular soran arkadaşlarıma
ben de onlara kaçamak cevaplar verip geçiştirmeye çalıştım.
Aslında amacım yürümek değil di belki
sadece kafamı boşaltmak ve aradığım sorulara cevap bulmaktı.
Kafamda onlarca soruyla cadde de yürümeye devam ettim.
Sordum kendime aradım aklım sıra cevapları kendi kendime,
ama bu soruların bir tanenesine bile doğru dürüst cevap bulamadım.
Çünkü biliyordum ki
ben ne kadar üstüne gidersem
ve ne kadar çaba gösterirsem göstereyim
hep karşıma engeller çıkıyordu
ve ben bunu biliyordum.
Böyle bir anda ben bunları düşünürken birden cep telefonum çaldı
ve telefonumda evim yazıyordu.
Telefonumu açtım
ve ablam gelmiyor musun? dedi.
Bende beş,on dakikaya kadar geliyorum dedim.
Eve doğru yürümeye başlayınca evin önüne gelinceye kadar düşündüm yine ve.
dedim ki kendime
senin derdin yüzlerce soruya cevap aramak değil
senin derdin sadece kendinle olan savaşın dedim kendime.
Yenilmek yok
yenilmeyeceksin
ne kadar acı olsada bu savaşı
sen kazanmalısın
dedim kendime.
Evet hayat ne kadar acımasız olsada
ben asla bu acımasız olan bu hayata asla yenilmeyeceğim.
Çünkü biliyorum ki
Pes Etmek sadece güçsüzlerin işidir.
Pes etmeyeceğim
ve bu savaşı mutlaka ben
evet ben kazanmalıyım
ve ben kazanacağım.