Pes Ediyorum Şiiri - Süleyman Saylan

PES EDİYORUM

Bakıyorum çevreme;
bir ak,
bir temiz,
biraz onur görmek umuduyla,
günbegün artan bir özlemle...
Görüyorum üzülerek
doğanın tüketilmişliğini,
görüyorum utanarak;
ak ak gülüyor
utanması olmayan,
haddini bilmez karalar,
kendini insan sanan
fukaralar.
Görüyorum;
küçük beyinleri,
yetersiz kültürleri,
olmayan becerileri
sırıtıyor,
altın dişli mamalar gibi...
Arıyorum;
nerde yaratıcılık,
hani yaratıcı yetenek?
Yazık ki;
yalakalığı,
iki yüzlülüğü,
yağcılığı merdiven yapıp
çıktıkları makamlarda,
olmayan yetenekleriyle yöneten,
her iktidarla fingirdeş,
fikirdeş olup
gırtlağına kadar siyasete batan
ya da siyasete soyunan
zavallı bukalemunlar
sarmaş dolaş olmuşlar...
Pişkin pişkin sırıtıyor
her şeyi kendilerine hak sayan,
kendileri dışında
hakkı, hukuku rafa koyan
böcekken kral olmuş
yüzsüzler...
Sarmışsa sizi ahtapot gibi,
ayrık otlarına inat;
bunlar,
her geçen gün artıyorsa çevrenizde,
nasıl ak olur,
nasıl temiz olur
bakışlarınız?
Üç kuruşluk iş yapıp,
üç
Ya da
bilmem kaç tirilyon kazanmak
ve bunu hakettiğini sanmak,
buna inanmak,
çalmayı götürmek,
rüşveti hediye,
aldatmayı
gururlanılacak başarı diye sunmak...
Nasıl yakışır bir insana,
nasıl bağdaşır insanlıkla?
İhanetler,
kıskançlıklar,
kalleşlikler içinde kalmışsa
doğruların yaşamı,
çıldırtıyorsa insanı;
“Helal olsun, nasıl becermiş”,
“O işini bilir”
övgüsünü alıyorsa
böcekken kral olmuş sümüklüler
ve
gittikçe kanıksanıyorsa artık...
Nasıl olur böyle,
nasıl bu kadar onursuz olabilir
“İnsan”sa insan?
Sığdıramıyorum
bu densizlikleri,
bir türlü anlayamayan
dar beynime (!)
Vazgeçiyorum uğraşmaktan,
böceklerin krallığına
Pes ediyorum...
Özür diliyordum.

Süleyman SAYLAN
Ankara, 25.01.2002, Saat: 01.13