Peryavşan Şiiri - Fevzi Günenç

PERYAVŞAN
Çocuk Öyküsü
FEV

Bugün bir çocuk öyküsü uydurdum size. “Ben çocuk muyum” demeyin. Daha düne kadar hepimiz çocuk değil miydik? Hem hangimizin içinde çocuk yanımızdan kırıntılar kalmamıştır ki…
Yine de “Ben çocuk değilim,” diye ısrar ederseniz, o zaman çocuğunuza okuyun bu öykümü. Çocuğunuz yoksa ya da “Artık o da kazık kadar oldu,” diyorsanız, o zaman her hangi bir çocuğa okuyun canım….
*
“Peryşan Peryavşan! ..”
Sokakta oyun oynayan Çingene çocukları, Peryavşan çocuğa böyle bağırarak onunla alay ediyorlardı.
Öfkeyle evlerine döndü Peryavşan. Annesinin karşısına dikildi.
“Ya anne, neden Peryavşan koydun benim adımı? ”
“Ne olmuş ki Peryavşan’a oğulcuğum? ”
“Peryavşandan ad olur mu? ”
“Neden olmasınmış? ”
“Bir ot adı o.”
“Ot-mot ama ne güzel çiçekler açar peryavşan. Ne de güzel kokar çiçekleri… Acıya sancıya da iyi gelir. Anababa kekiği, Anababa kokusu da derler ona.
“Ben ot muyum? ”
“Ot’sun tabii. Benim otumsun. Benim güzel kokulu can otumsun.”
“Acıya sancıya iyi gelir miyim hiç? ”
“Gelirsin tabii. Benim acılarıma da sancılarıma da iyi gelirsin, Ne zaman üzülsem seni öpüp koklarım. Hiç bir şeyim kalmaz.”
Doğa doktoruydu sanki kırsal yörenin insanları. Annesi peryavşan otunun yararlarını sayıp dökmeye başladı Peryavşan çocuğa.
“Çiçeklerindeki yağları, neren ağrıyorsa orana sür, ağrın hemen geçer. İştahtan kesilmişsen yiyeceğine azıcık kat, iştahın açılır. Ateş düşürücüdür. Mide ağrılarını dindirir, yaraları iyileştirir. Daha ne olsun? ”
Ağzı kulaklarındaydı Peryavşan çocuğun.
“Vay be! ..” dedi. “Ben neymişim meğer...”
Bütün üzüntüsünü unuttu. Ne iyi etmişti de “Peryavşan” koymuştu annesi adını. Onu öptü. Dudaklarındaki tatlı gülücükle sokağa, oyuna döndü.
Arkadaşları yine “Peryşan Peryavşan! ..” diye bağırarak kendisiyle alay etsinlerdi de görsünlerdi bakalım. Artık onlara vereceği yanıtı biliyordu,