Pervanelif Şiiri - Kadir Koç

Bir baharın meyvesinde,
Oturup kır bahçesinde,
Yorgun anılara ağlarken,
Bir çocuk geçiyor içimden
Gözünde gülüşüyle....

Gecenin son yakamozunda
Acıları yatırdım uykuya
Tüm gülüşleriyle,
bir çift göz var ufukta...

Adını bilmediğim duygularla,
ağladım avuçlarıma,
gönlümden bir sel oldum,
döküldüm topraklara...

zülüfleri yanaklarında,
şöyle bir aç bakayım kaşına
gülüşleri ggözlerinde
hani ya ağlamak nerde...

Mahsun ağlayan çocuk
güldü senin sayande
bütün diller söylesin,
pervanelif diye diye..

gözlerinle konuş ben anlarım
gözyaşlarımda saklıdır utançlarım
gülüşlerinde büyüt aşkını
gülmeye devam...pervanelif