Pervane ve Divane Şiiri - Mizgin Teker

hayatın rengidir susmaya susamak
diye başladı,
siyah beyaz insanların öğretisi.
sudan türese de
suyun yokluğunu çağrıştıran,
susamak.

bir şey kesildi yerden,
ayaklarımız değil.
uçuyoruz dedik yine de
pişmanlığın
tozlu kanatlarına yaslanarak.

dönen neydi durup dururken.
suyu bulandıran ve
ve takvim yapraklarını olduran.
son yaprak düşüyor o dehlize.
boşluğundan irkilip kendine sokulan.

yaşamak başından geçiyor çocuk,
değil ellerinden.
ellerin yaşamın işlemesinden uzak.
sen durdukça geçsin diye,
birikecek içinde
kendi etinden yapılmış bir tuzak.

beynimin arklarını,
esintisiyle döndüren
düşüncelerimin yelpazesi.
kaybolmuşsa herkes,
bu sürgün kime.
bulmuşsa herkes yerini,
o zaman bu arayış niye.
zamanın sıcak öğünüyle
yapıştırdığı dokularının arasından sızan,
gövdesi
kendisinden daha az yer kaplayan o insan.
giderken düşündün mü,
neydi yaşarken yaşamamanın mazereti.
gitmeden önce gitmeye varan.

dayansa da zihninde gezinen parmaklar,
buyruklardan yapılmış parmaklıklara.
yaşamak bazen seyrek bazen sık sık değil,
her zaman olmalıdır diye
tutuşsun kavgamız,
kafa tutsun insan olmaktan yorulanlara.
çatlasın içimizde o tohumun son iyiliği.
akıl ermez dağlarla uyuyanlara.

gölgeni yitirdiğin ormanın
en serin köşesini ararken
yakıyorsun ardında kalan tüm ağaçları.
ve yine
yineleyerek
bakmıyorsun yanı başındaki kovuklara,
gerçekleşmemiş kaybolmanın korkusuyla.

on adım ilerleyip
dört adım sağa gittikten sonra
ve tam iki bin on bir adım daha...

güneş,
gölgesine ulaşmaya çalıştığın ağacın
tam ortasında.

ve arkanda,
geri dönebileceğin
hiç ağaç kalmadı.

zaman eridi,
yangının dumanında.
bir kar tanesi donukluğunda.