Pervane Şiiri - Seyit Burhanettin Akbaş

Ben tepelerde seninle beraber koşarken...
Hürdüm, mutluydum.
Alnımdaki ter kabarcıkları damlarken toprağa,
Hürdüm, mutluydum.
Ben seninle beraber koşarken,
Düşünmezdim ayağıma batacak dikenleri,
Düşünmezdim taşların bana engel olacağını,
Tökezleyeceğimi, düşeceğimi...
Düşünmezdim.
Ben seninle beraber koşmayı severdim.
İnsanları severdim.
Tabiatın analığını severdim.
Yolları, yolculukları severdim.
Seni severdim.
Seninle ekmeği bölüşmeyi severdim.
Soluklanıp birlikte gülüşmeyi severdim.
Oturup da seni dinlemeyi severdim.
Hürdüm, mutluydum o zamanlar...
Senden ayrıldığımda sesini duymayı severdim.
Seninle fotoğraflarda yan yana durmayı severdim.
O zamanlar hüzünlü değildi kalbim,
Nefsim yaralı değildi, acımamıştı yüreğim
Pervanelerin ateşe koştuğu gibi koşardım,
Işıklara meftun oluşum...
Her ışığa koşuşum...
Ve yok oluşum...
Ben senin ışığında dönmeyi sevdim
Ben senin ışığına koşmayı sevdim
Ben pervaneler gibi yok oluşumu sevdim,
Yok oluşumu sevdim.