Pervane Şiiri - İsmail Uysal

Kırdığım tüm kalpler avucumdaydı
Yoruldum sevgili, yorduğum kadar
Kan çanağı gözler baş ucumdaydi
Gördüm, baş ucunda durduğum kadar

Yorulmuş hayaller bir adım önde
Tüm beklentilerim öldü bir günde
Bir tek gözlerinin ahı gitmedi
Bir tek yüreğimde sevdan bitmedi

Ellerin örneğin, kalem tutuyor
Gözlerin kaç hayat kurtarıyordu
Hangi bulut benzer güzelliğine
Saçların yağmur mu topladı yine

Gözlerin can kusup elem yutuyor
Dudağın kimbilir hangi rüyada
Gökyüzün koynunda hüzün tutuyor
Kalbinin ereği öte dünyada

Hangi kuş kanadı üstüne kurdun
Yuvanı, ölümsüz hayallerini
Hangi yanardağın bağrında yurdun
Pervane, ateşten çek ellerini!

Kardelen muştudur, ilkbahar için
Kış doğmuş, yaşamış, ölmüş kime ne?
Maşukun çilesi aşktır yar için
Ansızın vadesi dolmuş, kime ne?

Aşığın sözüne kıymet verilmez
Aklını başında tutmayı bilmez
Aşığın maşuka gücü yeter mi ?
Aşık öldüğünde aşkı biter mi ?

Pervane, karanlık bastırdı yine
Bağrımda yanan od söyle sen misin?
Sürsem dudağımı hak-i pa'ine
Yoksun, toprağın yok, hani, nerdesin?