Persona Non Grata Şiiri - Erol Kanoğlu

PERSONA NON GRATA

Belki hiçbir şiirim sana yazılmamıştır.
Hepsinde sen varsın belki de!!!
Her satırda seni anlatmışımdır kim bilir…
Belki de saklısın her harfin İçinde…

Belki hepsi sanadır söylediğim sözlerin
Belki de yalandır kendime söylediğim bile.
Sırf bu yüzden belki de…
Kendimi affedemeyeceğim.

Yıllar öncesinden sızıp gelen
Bu mısralar nedir bilir misin?
Yıldızlar ölür ya milyon ışık yılı uzakta
Sen bilmezsin milyon yıl önce öldüğünü
Parlarken göz bebeklerinde hala
Görmezsin ışığının çoktan söndüğünü
Boşlukta savrulur ardında kalanlar,
Çaresiz.......başı boş…
Bu şiirler de böyle,
Senin gibi işte...
Var ama yok aslında.

Şimdi sen haykırırken sana haksızlık ettiğimi,
Kaç geceye bilendi nefretim bilir misin?
Zaman kağıt gibi keserken tenimi
Sustum acıların içinde
Ki,
Susmak arttırır ruhun kederini
Ve susmak milyon kere öldürmek demektir
Sevdiğini….

Kimdim ki ben zaten?
Havuzbaşı'nda bir deli,
Kum Mahallesi’nde serseri.
Davetsiz bir misafir Cerrahpaşa’da,
Ve nihayet bindokuzyüzdoksandört,
Persona non grata…
Avutur mu yasımı gözyaşları Daphne'nin?
Sürüklenirken acınası bedenim şimdi
Ölü balıklar gibi zamanda…
Nafile....
Ne seni özlerim artık ben, ne de kendimi…
Bu saatten sonra.

Şimdi ellerinle soruyorsun
Dilinle söyleyemediğini…
Ellerin...
Ellerin elinde el olmuş,
Ellerin eli olmuş ellerin,
Şimdi bana Terminal caddesi kadar uzak,
Erzurum’un kışı gibi soğuk ellerin,
Isıtır mı sanıyorsun
Yüreğimin üşümüşlüğünü?

Artık bana
"Bu şiirler benim için mi?"diye sorma,
Ah bu şiirlerin
Belki hepsi senin içindir,
Belki hepsi benim içim.
Bu bir sır,
Kendimden bile gizlediğim.

Ancak şunu bil ki;
Bu şiirleri yazıyorsam
Vali konağındaki leylaklar hatırına...
Bundan sakın bir pay çıkarma kendine,
Ben zaten hakkımı helal etmiyorum kendime,
İstersen sen de etme!!!

Hatay, 2019