Anarım seni otur her zaman ki banka
Tren frenlerinin
Gıcırtıları arasında
Geҫer gider insanlar
Arka arkaya …
Bazıları unutulmuş
Ҫakıl taşları gibi kalır
Kendi kıyılarında
Yüzler yorgun
Ҫöken kasvetli akşamlarda
Oturur seni beklerim
Peron Ondokuz da
Ҫatısı örtülmüş
Tonlarca ҫelik demirler arasında
Türküsü yabancı gelir
Sesleri gibi kulağıma
Benim ki yaşamak değil
Gün saymak senden sonra!
Seni karşılardım
Her seferin de Peron Ondokuz da
En yoksul balatlarımı yazarım
Senin adına
Yüreğim daha da yorgunlaştı
Demi alınmış yudumlarda!
Bilirsin, sevmem böyle vedaları
Kapıldığım serhoşluğunda
Boğulurum, sensizliğin karalarında
Bu yüzden sessiz kalırım vedalara
Seni beklerken hep ağlarım
Peron Ondokuz da
Kayıp gittin bir müren balığı gibi
Durmadan avuҫlarım da
Hiҫ bir şeyin
Zerre kadar tadı ve sevinci yok
Sensizliğin yürüdüğüm sokaklarda!
Düşlerimizin ortaklığı kaldı
Kahve telvelerinin falında
Ҫizmişim resimini ruhuma
Renkler sen, şekiller sen
Dökülürsün her gün hislerimden
Yağmur damlası serinliginde
Yeniden sağnak olup
Yağmak iҫin üzerime!
Yazarım ismini ҫakıyla tenime
Acıların toplarım avuҫlarıma
Seni beklerken Peron Ondokuz da
Yanıtını bulamadığım
Gidiş nedenleri arasında
Sızılar yüreğim
Son treni beklerim
Eve varmak uğruna
Bekeleyenimi uğurladığım
Acının sonsuzluğuyla
Ben giderim,
ama ayaklarım kalır Peron Ondokuz da
Oturup beklerken seni hepaynı bankta
Neden bu kadar geҫ kaldın
Darılmadım ki, ben hiҫ bir zaman
Senin kızgınlığına!
Kalkta gel ver ellerini
Düşelim beraber yollara!
14.05.2020
Kayıt Tarihi : 30.5.2020 00:51:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!