Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
OZANCA YAZILAN BİR ÇALIŞMA. TEBRİKLERİMLE SELAM VE DUA SAYIN ŞEYRANİ.
Bu divane gönül yâra doymadı
Söz verdi sözünden asla caymadı
Hep çile hep keder yine aymadı
Feleğin tutuğu işler perişan
abi kutlar vede tebrik ederim.bu kıt-a bana yeter...yıkıkkentli
Ey divane aşık nedir bu halin?
Harcettin servetin, bitti emvalin,
Nedamet etsende, bitmiş mecâlin,
Dostların kederli, eşler perişan.
-----Bedri Tahir Adaklı-
Tebrikler Bezzar'ım
Bir dört de benden
Selamlarım...
yüreğiniz kaleminiz hep çağlasın
Turnalar almadı yara bir haber.
Ortalıkta kaldım oldum derbeder.
Ne yazık sevdiğim eyledin heder.
Hayaller perişan düşler perişan .....Aşık Korhani
******Güzel Dost Yaralı yüreğiniz , gene güzel bir şiir ortaya koymuş, bir dörtlüklede ben katılayım dedim, yüreğiniz ve kaleminiz daim olsun tam puan ekleyerek saygılar sunarım.
Allah o ocaktan Hakkin ocagina dusursun, düsünce ocagin icinde közden baska bir sey olunmuyor, yüreginize saglik seyrani kardes..
Bu nasıl firkattir dayanmaz insan
Ya nasıl dayansın bendeki bu can
Bir ömür boyudur çektiğim hicran
Aşkın ocağında haşlar perişan
.....................Seyfeddin karahocagil
Epey zamandır sayfa ziyaretine uğrayamadım. Özür dilerim Bu harika yanık şiirine bir dörtlükte benden.
Selam ve sevgilerimle
Kaderden yazıdan kaçamıyorlar
Ölüm olsada vaz geçemiyorlar
Kanat çırpıp yüksek uçamıyorlar
Avcılar elinden kuşlar perişan...Zaralı Turan
Seyrani dost yeter artık beni perşan ettiniz
yüreğine gönlüne sağlık siz benden de betersiniz yahu
hani ateş küllenmişti küller yeniden yanmaya başladı galiba ben öyle görüyorum öyleyse bu yangını itfaiye bile söndüremez söylemedi deme tampuan saygılar selamlar selamlar
Üstadım harika bir şiir okudum. Güçlü bir kalemden çıktığı belli şiirin. Yünreğinize emeğinize sağlık. İçtenlikle kutlarım sizi ve tam puanımla saygılar sunarım...
Yıkıldı tarumar gönül binası
Depreşti kanıyor hiçran yarası
Anlıma yazılmış hüsran karası
Gözüm yolda akan yaşlar perişan
Hece bakımından fevkalede güzel bir şiir olmuş.Tebrikler
Bu şiir ile ilgili 16 tane yorum bulunmakta