Peri Kızı… Şiiri - Haluk Özdeniz

Bırak beni yaralı bir kuş misali kanatlarımı çırpayım,
Artık canımı acıtıyor, seninle olan sensizlik,
Susuz kalmış bir gül misali yavaş, yavaş tükeniyorum.
Gözlerim çok yorgun, ya yüreğim, hala kanıyor.
Dudaklarımdan ismin hiç eksik olmuyor, sözlerse tükenmiş.
Biliyormusun? Geceler artık sabah olmuyor.
Sabahlarsa gece olmuyor, galiba karıştırıyorum.
Yoksa güneşmi doğmuyor?
Bilmiyorum ne haldeyim, bitmeyen bir ruyada gibiyim.
Bazen kokunu duyuyorum, sonra biliyorumki,
O kokun zaten hiç eksilmiyorki…
Seni görüyorum bir sokakta gülümsüyorsun bana,
Aslında duvarlarımı görüyorum,
Duvarlarımı, yoksa gerçekten senimi.
Ellerimle sımsıkı ellerini tutuyorum,
Ellerin diye gülleri tutuyorum ellerim kanıyor.
Gözlerine bakıyorum, gözlerin diye yıldızlara.
Dedim ya. Bilmiyorum ne haldeyim.
Belkide biliyorum, adını koyamıyorum.
En çok yanaklarını özlüyorum.
Hani sana takılırdım, tombiş yanaklım diye.
Bazen kızardın bana, ben kendimden emin,
Kızamazsın bana derdim.
Gülerdin. Biliyormusun o halini çok severdim.
Hala çok seviyorum, hala çok özlüyorum.
Ama gel gör ki yanımda yoksun.
Yok, yok, sen hep yanımdasın, hep yüreğimdesin.
Yinede biliyormusun?
Ben ne haldeyim ben bile bilmiyorum….
Belkide biliyorum ama adını koyamıyorum.
Bir özlem var, bir ayrılık var.
Ama bir veda yok.
Duvarda kocaman bir çerçeve içinde resim yok.
Masmavi bir gökyüzü ama sanki güneş yok.
Bu nasıl bir şey, tarif edemiyorum.
Tarif etmeye çalışıyorum,
O zaman ben anlamıyorum.
Peri kızı aslında ben çok iyi biliyorum.
Sen diye sensizliği sevdiğimi,
Sana diye hayallerine sarıldığımı,
Ve senin yüreğimden hiç çıkmayacağını,
Yüreğiminse için için kanayacağını,
Çok iyi bilyorum Peri kızı,
Hemde çok iyi….