Ağustos ayının sıcak günlerinde tın tın giden bir otobüste, Paris’in kapısına dayanmış son sesle “Nilüfer” şarkısını dinliyoruz, Müslüm Baba’dan. Gariptir zamanın mekanla , şarkının Paris’le uyuşmaması. Zaten düşündükçe de kendi kendime gülüyorum. Neyseki gülümseten bir anı. Gençlik Otobüsü Projesi(*) vasıtasıyla 11 kişilik ekip olarak, bir sonraki rotamız olan Paris’i heyecanlı gözlerle keşfetme heyecanını görmeniz gerekirdi. Ve Paris.. Ama anlatacaklarım, ne balkonlarına özendiğimiz çiçekli cennetler, ne sanatına hayran kaldığımız sokaklar, ne kaç asırdır ayakta kalan mimarı yapılar(gerçi Notre-Dame Katedrali yandı ama restorasyonda uzunca bir süredir ), ne de çatılarda arıcılık yaparak bal tadan Paris halkı.Asıl anlatacağım şey;
Père Lachaise mezarlığı diye bilinen (okunuşu Per Laşez) ve dünyanın her yerinden tanınan ama “ebediyete gitti” dedikleri, yaşayan uyuyanları.
Père Lachaise, 44 hektarlık alanda herkesi eşitçe kucaklayan, tüm inanç sistemlerinin ve tüm dinlerin ortak alanı olmuş anlaşılan. Çünkü bir Yahudi ile Müslümanı, bir Hıristiyan ile Budisti veya bir Şaman ile Taoisti aynı sırada yatarken görebilirsiniz. Aynı zamanda sanat bahçesi gibi.. Müzisyen ile ressamın, filozof ile rahibin, yazar ile tiyatrocuların , oyuncular ile solistlerin ve daha nicelerinin yan yana sonsuzluk uykusuna yattığı bir yer. Gel gör ki insan ne olursa olsun toprağa karıştığında özünde hep eşit oluyor hemde bir karış toprakta yan yana. Yılda 2 milyon ziyaretçi alan Père Lachaise mezarlığına bir değinme vaktidir. Günah çıkaran Rahip XIV Louis’in huzurevi diye bilinir. Fakat bir rivayete göre ise manastır bahçesi olarak tarihe geçer ve rahip orada ilk yaşayanlardan ve gömülenlerden olduğu için rahibin anısına onun adı verildiği söylenir.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta