Perde Aralığı Şiiri - Harun Göktaş

Perde Aralığı

Elzem aynalar,
geçmişi geleceğe sindirmiş.
Dalkavukça değildir kımıldamayan insanın gölgesi.
Kaç asır geçti, bilmiyorum.
Çatlak vermedi insanların yansımaları.
Hakikate eşlik etti meşakkatle,
Vurgun günlerin mahzunu çekti.

Ninem her sabah saçlarını örerdi,
Ahşap çerçeveli aynanın karşısında.
Yıllarla anlaştı
Sancılı ilerledi, süründü, bir ölüye asılı kaldı...
Fırlayan korkuların içinde şaha durdu
Yol yarıldı,
Ağlayan zamana düştü.
Sağlam bakın, ayaklar şişkin
Kalın nasırlı ellere bir kere daha bakın,
Toprak kokuyor.

Geleceğin cesetleri çığır açtı geceye
Çırılçıplak damarlarındaki kan ağlıyor
Köpüren akıllar insan tarihi kadar eski
İnce ve tay gerginler tevazuun.
Yamalı elbiseler giydirildi bu cesetlere

Şiddetli rüzgar ırgalamıyor bendeki halatı
Bütün yıkıntıları omuzlarım
Taş yağmuruna tutuldum küflü gecede
Paslı vicdanlara asılı kaldım...