Perde Şiiri - Ahmet Mahir Pekşen

Gezdim hatıralarda, hayatın özetini,
Yaşadım ilk sevdamın, o mayhoş lezzetini.
Bir yanda utangaçlık, bir yanda onun nazı,
Birkaç kez görsem mutlu geçirdim derdim yazı.
İki bahçe ardında, bir pencere dar mı dar,
Bir perde kımıldasa, ümidim dağlar kadar,
Bilmez her sabah gözüm, camlara kurar pusu,
Öğlene kadar sürer nazlımın yaz uykusu,
O perdenin ardında yarin beyaz eli var,
Bilmez ki az ötede, sevdadan zırdeli var.
Ve o dar pencerenin, açılır tek bir dalı,
Nur görmüş hacı gibi sevinir bu sevdalı.
İşte o, efsane göz, iki bahçe ilerde,
Aralanır bir karış, güllü patiska perde,
Tutuyor tüm kâinat şu anda nefesini,
Kalbim kırmak üzere göğsümde kafesini.
Ve o yüz görünüyor, gün gibi ay gibi mi?
Bir sara nöbetine tutuyor garibimi.
Titreyişim bilmiyor ne durmak ne de dinmek,
Kirpiğe kesin emir, yok göz üstüne inmek.
Kıvamına gelmiştir şimdi sevdamın demi,
Altımda dünya var mı, mavi gök üstümde mi?
Yüzüne vurmak için güneş olmak var şimdi,
Bilirim fazla durmaz hemen kaçar yar şimdi.
Bir dönüşle raks eder, saçından bir demet tel,
Patiska gül perdenin altında beyaz dantel,
Sallanır durur onun peşinden bir rüzgârla,
Bana avunmak kalır buruk hatıralarla,

Ve gece solgun ışık, vurur güllü perdeye,
Tesellim o perdenin ardın da yar var diye.
Gölgeler dans ederken bilemem niyetini,
Uykusuz kalmak kolay, öderim diyetini.
Bir kara gece bekler beni çetin mi çetin,
Son bulursa daveti, perdede siluetin,
Hasretiyle yanarım ben bu meçhul dilberin,
Sormadım, soramam da, “Var mı benden haberin?”
Yarım onunla gitti, söz geçmez kalanıma,
“Seviyor” der kanarım, ben kendi yalanıma.
Hâlâ fersiz gözlerim perde taramaktadır,
Şaşıp geri dönecek gölge aramaktadır,
O benim helalimdi, hayaldeki eşimdi,
Kim bilir ne yapmakta, ne etmektedir şimdi.
…
Ak elleri yıkarken kirli kap kaşıkları
Öper gaz lambasının bahtı ak ışıkları