Perde Şiiri - Remzi Özmen

Karanlık azap olur ruhumun kuyusunda,
Bulutlar gergef gergef semanın simasında.
Ne bir yıldız var gökte ne de aydan bir eser,
Yüreğimde bir ayaz buzdan heykele döner!

Yalnızlık bir ürperti gün batımı sokakta,
Madde ruhuma yakın mana benden uzakta!
Sessizlik derin bir his korkutan iki perde,
Karanlık ve aydınlık serde gidip gelmekte…

Arkamda gölgesizim ayak gider meçhule,
İradem vurmuş dibe teselliler nafile.
Dimağımda ayrı ses, kalbim başka söylüyor.
Neylesem de ayaklar karanlığa çekiyor.

Heves olmuş gardiyan, benliğin esareti
Tutsaklıkta yaşıyor kalmamış cesareti.
Ruhumda derin kasvet, umutsuzluklar perde
Kurtar Allah’ım kurtar, çare veren her derde.

Teslim olmak kolaydır tatmin için bu nefsi
Duymaya direniyor Hak’tan gelen her sesi
Ruhum kurtuluş diyor ufuktaki bir çıra,
Yaklaştıkça kaçıyor dağların ardı sıra.

Uzağımda gel diyen aydınlıklara inat,
Sarmış şehvetli kollar, önümdeki barikat…
Hâkikatte ne varsa ters yüz eden yaratık,
Madde seferi galip, mana yamalı yırtık…

Perdelenmiş iradem bir aydınlık süzmüyor,
Alnımda ki bir çift göz neden beni görmüyor.
Arşın gölgesi kabus üstümde karabasan
Güneş benden firari, titriyorum soğuktan.

Madde ruhuma yakın mana ruhtan uzakta,
Perde gözümde siyah engel yanı başımda…
Çekilin ey perdeler kavuşmak vakti gelsin,
Gaflete düşmüş nefsim aydınlıkta dirilsin.

Tek rehber kalmış bana, bırakın tutunayım;
Tükenmeden iradem vuslata kavuşayım!..
Ne bir yıldız var gökte nede aydan bir eser,
Açılın açılın ey perdeler şafakları göreyim!...

23.09.2008
Remzi Özmen