Perde Şiiri - Bülent Öntaş

Dudaklarına dokundurdu serçe parmağını
ve gözbebekleri susuverdi anda
ritmi kaybolmuş bir kenti öptü kirpiklerini kırpmadan
severmiş gibi
kaldırım taşlarının üzerinden geçti adım adım utangaçlığından
ne gökyüzünün grisinden, ne karabulutların hüznünden çekinir hayat
perdeyi çekip ışıkları söndürmek de senin elinde
perdesiz sevdalar kumpanyasında gönülden oynamak da
üşüyorken ellerin ve Gogol'un paltosu üzerindeyken
ya soyunacaksın seyircilerin önünde
umarsız
ya da çekip gideceksin sırılsıklam sahneden
ritmik hikayelerin kederi bu olsa gerek
çal oyna, gül oyna
kıpkırmızı olmuş bir kentin ışıklarında
ağlama
hayat şarkılarını söylesin
sen
öpüver
yüksek perdeden
dokunsun yüreğine dokunan
işte her şey böyle apaçık ve herkes çırılçıplak

Bülent Öntaş
06.03.2024 - Hikaye Anlatıcılığı Atölyesi