Pensacola Şiiri - Mine Özdemirtaş

Tepeden tırnağa beyazlar giyiyor olsan bile,
Sadece bir gölgesin./ Kabul et / sadece bir gölge.
Nasıl koparabiliriz ki ucunda sallandığımız zinciri?
Sen bir yüzündeyken madalyonun, ben diğer yüzünde.
Acaba diyorum! acaba?
‘Uzaklardan uzaklara selamlar’ diye
Hiç başlamasamıydım söze.
Ya da... hiç dokunup geçmesemiydim
Zamandan yana fukaralığının bam teline.

İyice /Kızmaya başlıyorum kendime
Düşlerde başı boş gezinmek /benim neyime?
Senin gözlerinde dinlenirken yorgun gece,
Ben, sabahlarını adımlıyorum bu kentin
Ve bana gelmiş oluyor karanlıklar/Sen işiğa girince.
Pensacola ya da Andros/ her nereyse?
İkimiz de bir diğerini bilmiyoruz işte.
Labirent’te mum sönmek üzere / hava çok ağır.
Kaybolacağız bu gidişle.