Penguen Şiiri - Oğuzhan Yağız

Lakabım çocuksu saflıklarında bir mizah denemesiydi etraftakilerin,

Yürürken yalpalayan bedenimin, birbirine sürtünen ayaklarımın bir iz
düşümü üç beş yaşındaki kafalarda,

Girişim, çıkışım, yürüyüşüm ve oturuşum,

Beden dersinde koşuşum, farklıydı normal denen insan yavrularından,

Gülerlerdi, ben biraz incinmiş hislerimin yansıdığı yüz ifademle
gülümserdim.

Ve seneler geçti, hiç penguen görmeden büyüdüm,

Kıyaslamam mümkün değildi yalpalayışımı onlarin ki ile,

Ancak büyük hatalarım,

Doğruluyordu farklı oluşumu normallerden,

Acılarım çok derindi, hazzettiğimi acı verinceye kadar istismar
ederdim,

Aşık olurdum hasta olacak kadar ve hasta olmak hayatımın en büyük
tadı idi bu yüzden,

Bu günlerde en başarısızlardanım hayatın,

Zeki, beceriksiz ve suçlu.

Bilinmez ne olur yarın, ben değişir normal mi olurum,

Yoksa normlar değişir, ben normal mi olurum,

Bilinen tek ise saatin son tik taklarına bir kaç tik uzaktalığımız.